Матацыклам па Андалузіі, ч.10: Сетэніль-дэ-лас-Бодэгас

Вітаю ў дзясятай частцы майго падарожжа па Андалузіі!

Спасылка на папярэднюю частку пра горад Ронда, вядомы сваім відовішчным каньёнам, які дзеліць яго напапалам.

Засяліўшыся ў гатэль і трошкі адпачыўшы стала зразумела што нейкі невялічкі запас сіл яшчэ застаўся. Да таго ж ў гатэлі было зусім няма чаго рабіць - ён даслоўна стаяў пасярод фермерскіх палёў.

Калі я рыхтаваўся да паездкі і дадаваў да мапы цікавыя месцы, я знайшоў непадалёк ад Ронды гарадок Сетэніль-дэ-лас-Бодэгас. Яго ўнікальнасьць у незвычайным месцазнаходжаньні: ён пабудаваны ў даўнім рэчышчы, будынкі ў ім урэзаныя ў скалу, а ў некаторых месцах скалы вісяць над вуліцамі і поўняць ролю сваеасаблівага даха, ахоўваючы летам ад пякучага сонца, а ўзімку ад дажджоў.

Гучыць вельмі цікава. Ехаць да яго каля 40 хвілін, таму было вырашана паехаць і паглядзець на гэта сваімі вачыма.

Маляўнічая дарога з Ронды на Сетэніль-дэ-лас-Бодэгас:

Дарога на Сетэніль-дэ-лас-Бодэгас

Сетэніль-дэ-лас-Бодэгас

Мяркуючы па інфармацыі ў інтэрнэце, гарадок у турыстычны сезон карыстаецца папулярнасьцю. Але па-за сезонам дый яшчэ ўвечары людзей амаль зусім не было: перад у'ездам у горад пабудаваныя падземныя паркінгі, якія стаялі пустыя.

Адным з такіх паркінгаў мы і скарысталіся каб схаваць матацыкл і пакінуць там шлемы і ўсю лішнюю мотаэкіпіроўку. Як я пісаў ужо раней, лічу што на платных паркінгах трошкі меньш шанцаў выпадковага крадзяжу, чым проста на вуліцы.

Ідзем шпацыраваць па вузкіх і крутых вулачках горада. Адразу кідаецца ў вочы што ніякага архітэктурнага генпляна тут канешне няма:

Інтэрнэт не схлусіў: дамы насамрэч пабудаваныя проста ў скале. Фантастыка!

Я канешне не эксперт, але скала выглядае мяккай, як нейкі пясчанік. Ці не баяцца яны што пад цяжарам можа адкалоцца кавалак і раздушыць дом разам з жыхарамі?

Дарэчы на адным з такіх домікаў была рэкляма што гэта апартаменты для турыстаў :)

Зьвярніце на ўвагу як будуецца "дом": будуецца фактычна дах і сьцяна ў паражніне, выбуранай у скале:

Унізе праз горад праходзіць рэчышча ракі. Зараз яна амаль перастала існаваць, але, мяркуючы па вышыні сьцен, вясной яна можа выглядаць зусім інакш:

На пустых вуліцах сядзяць коткі і назіраюць за кожным тваім крокам:

Верхняя частка горада была ўпрыгожана сьвяточнымі сьцягамі с крыжамі, грала музыка. Быў нейкі невялічкі кірмаш, але нас нічога асабіста не зацікавіла і мы пайшлі далей.

Уздоўж рэчышча пралягае найбольш турыстычная вуліца - зрабіў такі выснавак па колькасьці кафэшак:

Каб яшчэ больш уразіцца гэтым месцам, мы затрымаліся ў адной з кафэшак на лёгкую вячэру.

Падсумаваньне

Горад зусім невялічкі, вельмі незвычайны - я асабіста такога яшчэ ня бачыў, каб у скале быў пабудаваны паўнавартнастны горад. Спадзяюся што мясцовыя будаўнікі ведаюць што робяць :)

Горад нескладана абысьці пешшу і на маю думку варты ўвагі, каб прыехаць на пару гадзін, але лепей па-за сезонам. У пік турыстычнага сезону працісківацца па гэтых вузкіх вуліцах мне падаецца мала прыемным.

Час вяртацца ў Ронду ўжо грунтоўна адпачываць.

Спасылка на наступную частку ў каторай мы наведваем нацыянальны парк Cьера-Дэ-Грасалема.